Goedemorgen … of niet.

Loop ik de wachtkamer bij de huisarts binnen, zeg “goedemorgen” tegen de mensen die er al zitten, maar dacht je nou werkelijk dat er iemand goedemorgen terug zegt?

Loop ik ’s morgens door de krochten van het gigantische kantoorpand waar ik werk, kom ik collega’s tegen, mensen die ik niet persoonlijk ken, maar zij werken wel bij dezelfde organisatie dus zijn het collega’s. Ik zeg “goedemorgen”, maar denk je nou werkelijk dat er iemand goedemorgen terug zegt?

Natuurlijk is de maatschappij veranderd door de jaren heen. En natuurlijk zijn er medelanders die geen woord Nederlands praten en het woord ‘goedemorgen’ niet begrijpen. En natuurlijk zijn er mensen die doof zijn of een andere handicap hebben waardoor zij mijn ‘goedemorgen’ niet horen of begrijpen. Hen neem ik dan ook niets kwalijk.

Maar de rest, kom op hé, de eerste woorden die ik leerde in de taal van het land waar ik op vakantie naar toe ging was ‘goedemorgen’, ‘goedemiddag’, ‘goedenavond’ en ‘goedendag’. Gewoon omdat ik dat wilde. Als ik naar de bakker ging om broodjes te halen dan wilde ik goedemorgen zeggen als ik de winkel binnenkwam. Of goedenavond wanneer we ’s avonds een hapje gingen eten. Bonjour, buenos dias, buon giorno, je kent het wel. Dat wil je toch, dat zijn toch basisnormen en –waarden. Oef … neem ik die woorden toch in de mond, excuses aan degenen die daar allergisch voor zijn geworden na het tijdperk Balkenende.

Misschien heeft het voor veel mensen geen waarde om elkaar te groeten in een wachtkamer of een lange gang van een saai kantoorpand. Maar het kan de dag zoveel vriendelijker maken.

Hetzelfde geldt voor het kennismaken. Wanneer ik ergens binnenkom en er zitten mensen die ik nog nooit gezien heb dan stel ik mij zelf netjes voor. Dat heb ik geleerd in de jaren dat mijn helaas overleden ouders mij dingen bijbrachten die vroeger schijnbaar zo gewoon waren. Wanneer ik thuis ben en er komt iemand binnen die ik niet ken en die zelf niet de moeite neemt om zich voor te stellen aan mij dan kan ik daar geen begrip voor opbrengen. Ik schenk dan ook geen aandacht aan die ‘bezoeker’.

Ben ik oud en ouderwets? Verwacht ik dan teveel van mensen? Zijn degenen die geen goedemorgen zeggen of zich niet voorstellen iets tekort gekomen in de opvoeding? Ligt het aan mij? Ik weet het echt niet. Wanneer ik in het vervolg weer een dergelijke ervaring meemaak, dan zal ik slechts zuchten en accepteren dat het schijnbaar zo moet zijn.

Goedendag, ik ben Hans … fijne dag.