En toen was het weer 13 september … de geboortedag van de moeder van mijn broer en mijzelf. Dat klinkt misschien een beetje afstandelijk, zo voelt het ook. Want mijn moeder is mijn moeder niet meer sinds zij in 2015 een herseninfarct heeft gehad. Dat is misschien vreemd om te lezen en misschien mag ik het zo niet stellen, maar ik schaam mij zelf er niet voor om op deze manier mijn gevoel duidelijk te maken.
Zij woont sinds die tijd in een verpleeghuis. Dit jaar vierde zij daar haar 3e verjaardag, haar 87e in totaal. Ik betrap mij er zelf op dat ik tijdens die verjaardagen, onder het genot van een kop koffie en een stuk taart, in het bijzijn van mijn geliefden, mijmer over de mooie jaren die mijn broer en ik met mijn moeder, maar uiteraard ook met mijn vader, hebben gehad. Deze 13e september was dat niet anders.
Deze keer zaten we op het binnenplein. Met nog meer bewoners en hun familieleden. Er was muziek. Een vrolijke dame die op de piano liedjes speelde die voor veel bewoners van het verpleeghuis heel herkenbaar waren. Er werd gezongen en geklapt. Niet door mijn moeder, zij was een beetje in zich zelf gekeerd. Bij het ophalen van herinneringen en door zelf af en toe mee te zingen verscheen er een lach bij haar. Het besef van jarig zijn was er niet. Mijn tranen bedwingen was op een gegeven moment mijn belangrijkste doel.
Een dementerende medebewoonster kwam naar haar toe. Wij vertelden haar dat mijn moeder jarig was en een klein feestje aan het vieren waren. Zij lachte opgewekt, streek mijn moeder met haar hand over de wang, feliciteerde mijn moeder en zei bij het weglopen tegen ons “heel veel sterkte.”
Ik keek mijn vriendin aan en wij dachten hetzelfde. “Heel veel sterkte”, het kwam onverwacht en vonden het vreemd, maar ook wel weer toepasselijk. Mooi, verrassend en meelevend.
Af en toe zeggen wij wel eens tegen elkaar “zo zou ik niet aan mijn einde willen komen.” Maar het overkomt je … of niet. En áls het je overkomt ben je blij dat er mensen zijn die de dagelijkse zorg voor, in mijn geval, mijn moeder op zich willen nemen. Dat besef neem je mee in de mijmeringen over vroeger.
Ja ma, je hebt het nooit zo gewild, maar het overkwam je. Fijn dat de mensen in verpleeghuis Den Ooiman in Doetinchem zo goed voor je zorgen. Op naar jouw 88e verjaring, met koffie, taart en geliefden. Ook weer muziek? De tijd zal het leren …
